Life is a journey
20 juli 2013 - Maassluis, Nederland
Lieve lezers,
Een deel van dit verhaal is in het vliegtuig geschreven, het andere deel thuis.
Ja, en daar zit je dan weer: in het vliegtuig met z'n allen. Behalve een hoop blauwe plekken, blaren en een zere voet van Arnoud zijn we lichamelijk geheel in orde. Echter, over de geestelijke staat van de Meerpaal is het moeilijker wat te zeggen. We kunnen denk ik oprecht zeggen dat alle denkbare emoties de afgelopen dagen wel langs zijn gekomen. Van verdriet tot uitzinnige blijdschap, van boosheid tot vrolijkheid en van pijn tot intense vreugde.
Het lijkt alweer weken geleden dat we in het vliegtuig heen zaten, maar aan de andere kant voelt het ook alsof we erg kort in de Oekraine zijn geweest. Volgens mij komt dit vooral door een verlangen om nog meer van Gods liefde uit te delen in woord en daad!
Wat mij (Joël) wel het meest zal gaan bij blijven is de gastvrijheid van de Oekraïners, het gelach van prachtige kinderen, de moedeloosheid soms van zoveel mensen, het mooie land waar nog zoveel aan moet gebeuren, de gaten in de wegen die je kan opvullen met alles (lees: dood gras, paardenkeutels, brokken asfalt of wat je maar kwijt moet). Maar onvergetelijk is ook de manier waarop God onze groep nog sterker en hechter maakte. Maar zeker ook de rare manier waarop dingen geregeld worden in dit land: soms via vriendjespolitiek, soms met geluk, maar altijd heel traag. Maar we zijn er nog niet. Wat dacht je van alle potjes Ninja, Ben ik een Behla, Bokken Schieten, Toepen, Hints, Klaverjassen en uiteraard Weerwolven.
In het vliegtuig zitten Meerpaalianen moe en voldaan met gesloten ogen. Sommigen dromen, anderen zijn diep in gedachten verzonken. U moest eens weten hoeveel een gezichtsuitdrukking van een Meerpaaliaan kan zeggen! We zijn dankbaar om te mogen zien hoe God door deze jongvolwassenen (en niet te vergeten Ingrid en Ies) weer een stukje van Zijn grootheid heeft getoond.
Nu ik (Nicky) thuis ben, probeer ik alles langzaam een plekje te geven. Woorden schieten te kort om te beschrijven wat we allemaal hebben meegemaakt en gezien. Het heeft mij erg geraakt dat de kinderen zo blij waren met onze aanwezigheid. De kippenvelmomentjes waren vooral aanwezig tijdens het zingen, spelen en knuffelen met de kinderen. Door de muziek en het gelach voelde ik Gods aanwezigheid. Ook al spraken we niet dezelfde taal, in Hem zijn wij een. Tijdens het kamp had ik een bijzondere band met een meisje, Szveta van 7 jaar oud. Ik zei steeds tegen haar ‘i love you’, waarop zij dat terug zei. Ik wist niet of zij het snapte. Daarom vroeg ik om de vertaling aan een van de leiders: ‘szeretlek’. Dit schreef ik op mijn naamkaartje en dat heb ik aan haar gegeven. Gevolg: een big smile van oor tot oor. Toen we afscheid namen en ik haar in mijn armen had, hoorde ik: ‘szeretlek, Nicky’. Dit raakte mij enorm. Het deed me pijn haar los te laten, omdat zij ook erg verdrietig was. Aan de andere kant gaf het mij kracht. Ze heeft in ons gezien wat liefde is en ze heeft een goede week gehad. Dit was bij alle kinderen te zien. Het deed pijn hen achter te laten, maar toch hadden we een voldaan gevoel. We blijven bidden voor hen, dat zij Gods liefde zullen ervaren. We vragen jullie daar ook voor te blijven bidden. Daarnaast ook voor alle andere mensen die wij ontmoet hebben. Oekraine is een zeer arm land, het was confronterend om te zien. Er is veel gebed, hulp en liefde nodig.
Na de zomervakantie zullen wij in de kerkdienst (datum nog onbekend) een presentatie houden met heel veel foto’s (1400, toch Marit?!). We hopen u daar graag te zien.
Iedereen ontzettend bedankt voor alle steun (gebed, geld, morele steun en meer) en nog een speciaal bedankje voor de Oekraïnereis-commissie: Lotte, Ieke, Susanne en Ruben, You're THE Best!
Liefs,
Nicky en Joël
Wist u dat:
- zelfs sandaaltjes bij de douane uit moeten om extra gecontroleerd te worden
- ook de onderkant van de voet een verdachte plek is die gecontroleerd wordt
- we geluk hadden dat we Behla bij ons hadden om zo snel mogelijk de grens over te kunnen
- Bart op het vliegveld zo nodig naar de wc moest, dat hij zijn koffer in de hal liet staan. Zijn koffer was bijna foetsie…
- de kindjes van het kamp een van de Meerpaal-liedjes luidkeels mee kunnen zingen: ‘we want to thank you’ (kinderstemmetjes: ai wanna tenk joee)
- er een paar Meerpaalianen meteen door zijn gegaan naar New Wine
- ik (Nicky) namens de hele groep mag spreken dat dit een reis is om nooit te vergeten. God is goed!
Ik ben blij dat jullie allemaal heelhuids aangekomen zijn, en wens jullie sterkte met het verwerken van alle emoties.
Het is weer een prachtig verhaal geworden, dit keer was het een verhaal waar voor mij een kippenvelmomentje inzat..
Bedankt voor het delen van al jullie mooie verhalen!
Liefs x
Dank jullie wel voor alle inzet voor de mensen daar en nog meer voor het prachtige voorbeeld dat jullie zijn geweest!
De kinderen, leiding, (arme) mensen daar en jullie als team zijn een hoopje PARELS bij elkaar!!!
En wat zijn we blij dat we jullie (naast de blauwe plekken, blaren en pijntjes) weer heelhuids terug hebben, want wij hier worden ook blij van en met jullie!
Liefs Tjerk en Elja
Nogmaals bedankt voor alle mooie verhalen zodat we een piepklein maar heel waardevol deel konden meekrijgen...
Wat bijzonder om al die dingen te lezen die jullie meemaken. Ook ik had regelmatig een brok in mijn keel, kan je nagaan hoe het daar in het echt is geweest!
Super mooi hoe jullie stuk voor stuk persoonlijk zijn geraakt. En nu inderdaad een plekje geven aan alle emoties en indrukken...
Groetjes,
Sjaak en Janneke
geniet ervan met elkaar>
Wat een prachtfoto NIcky met een heerlijk kind ik kan mij voorstellen dat het afscheid moeilijk was, rust nu maar lekker uit en geniet ,dikke kus van OPA EN OMA.
Wat hebben we een goede God die jullie de mogelijkheid en kracht heeft gegeven om iets te kunnen betekenen voor de mensen en kinderen daar.
Wat een mooie parels van God zijn jullie met zn allen!
Nogmaals allemaal bedankt voor het schrijven en het kijkje wat jullie daarmee gaven in jullie leven die weken in de Oekraine.
We zijn God dankbaar dat jullie allemaal weer veilig terug zijn en dat we een hoop verhalen inmiddels ook live van Bart hebben gehoord, ze blijven komen die verhalen.
Veel liefs Ruud en Annelize
P.s. En we kijken uit naar de dienst met jullie presentatie en foto's
Een heel aantal van jullie hebben we zondag al mogen zien.
We kijken uit naar alle verhalen en foto's.
Kippevelmomentjes.... Nou, dat blijft hier wel hangen.
Regelmatig kippevel bij het lezen en mee inleven van jullie verhalen.
Prachtig en ontroerend goed geschreven.
Al die emoties komen ook goed tot uitdrukking in jullie verhalen, zijn dus niet alleen op de gezichten zichtbaar.
Jullie zijn prachtige mensen. Wij zijn heel erg trots op jullie en dankbaar voor wat jullie vanuit Nederland brachten bij onze broers en zussen in de Oekraïne.
Well done. Alle respect voor jullie.
Een lieve groet,
Nico en Jolanda