De Koperhappers - Kinderkamp dag 4 - Van kamp naar kamp

Hallo lieve blog lezers,

Terwijl ik hier zit te typen, hoor ik op de achtergrond vrolijke muziek van de disco van vanavond. Ik hoor nu Bart heel hard HEEEE MACARENA roepen en ik zie die de glimmende oogjes van de kinderen al voor me.  Wat zijn het een leuke kinderen.

Na vanmorgen te hebben ontbeten met broodjes knakworst (ja, je leest het goed broodjes knakworst) moesten we ons snel klaar maken voor ons bezoek aan een Romakamp.  Want Atilla zat al op het trapje op ons te wachten.Dus wij rennend, vliegen en springend gauw nog even onze tanden poetsen. Toen we klaar waren en over de Lada en het busje verdeeld waren, was het dan eindlijk tijd om…. Nog even de vooruit van het busje schoon te spoelen en wat aan de motor van het busje te fixen. Want ja we zijn natuurlijk wel in de Oekraine he!

Na een een reis van ongeveer driekwartier als een hoelapoppetje, al kuilen ontwijkend, over de weg gestuiterd te hebben,  werden de auto’s  geparkeerd. We stonden in een straat met vervallen huisjes, houten planken als schutting en een heleboel kinderen in kleding met vlekken en gaten of gewoon niet gekleed. We waren er. Er was ook  een man van het kinderkamp mee. In het dagelijks leven leidt hij de crèche en de zondagsschool van het roma kamp. Hier werden wij dan  ook gelijk mee naar toe genomen. Eenmaal binnen in een lege witte ruimte(want  ze waren aan het renoveren) vertelde hij ons dat de crèche zich vroeger beneden bevond in de kelder. Maar door extreme regenval kwam deze blank te staan. En bij elke regenbui is de kans dat dit weer gebeurd groot en omdat het dak lekt heeft eigenlijk ook het witten van de muren en het plafond weinig zin. Super zonde, want de man doet het werk met zoveel liefde en toewijding!  Tijdens dit verhaal kwamen de eerste twee boefjes al binnen. Met nieuwsgierige oogjes keken ze naar ons vanaf de muur waar ze tegen aan leunde. Maar het ijs was snel gebroken door keiharde high fives en bijna pijnlijke boksen. Eenmaal buiten bleken de twee kleine mannetjes niet de enige nieuwsgierigen, een groepje kleine schatjes had zich om de chreche verzameld wachtend tot wij naar buiten kwamen om te zien wie wij nou eigenlijk waren. Al snel werden Sem, Bart en Ruben omgedoopt tot levende speeltoestellen en waren de groote en kleine meiden met elkaar aan het handjeklappen. Het geluid van de kinderlachjes zal ik nooit vergeten.  Ze waren zo blij en uitgelaten. Heerlijk om te zien. We kregen ook een rondleiding in het huis van de man die mee was (sorry dat ik hem steeds man noem, ik weet echt niet hoe je zijn naam schrijft) Trots liet hij alles zien, want hij had alles zelf gemaakt. Daar heb ik zo’n bewondering voor, het was krap, en in elke kamer stond een wel een bed, maar ik weet maar net het verschil tussen een hamer en een spijker dus een huis bouwen hoef je niet aan mij te vragen! Super!

Na een kort bezoek en een rondleiding in de achtertuin met een zwanger varken, een verbaasde geit en een magere teckel was het tijd om terug te gaan naar het kinderkamp.  Het was onwijs indrukwekkend om te zien hoe de kinderen daar wonen.  Eenmaal terug was het tijd om te knutselen (waar we dit keer geen voorbeeld voor hoefde te maken) en na wat vrije tijd, een lunch en nog meer vrije tijd, was het tijd om ons deel van de daginvulling in te vullen. We hadden gekozen voor een jongens-meisjes middag.  En waar de jongens lekker gingen ravotten werden er bij de meisjes haren in gevlochten, nageltjes gelakt en schmink geschinkd.... Wacht? Zei je nou schmink? Maar dat vonden de jongens ook erg interessant. (mede omdat Bart Sem en Ruben ook geschminkd waren) Al snel wilde de meeste gemschminkd worden en werd het toch een middagje samen spelen. Natuurlijk ook reuze leuk! Muziek werd op gezet en een dansbattle begon. Jongens die supersnel op een best wel rare muziekmaat konden klappen op hun benen en meisjes die ultra snel hun voetjes konden bewegen op dezelfde maat van de muziek ( Ik heb het geprobeerd en geloof me, het is kuitenkilling!) Hierdoor was het idee om die avond een disco te houden geboren.

Maar deze werd niet gehouden voordat Nicky de woorloze bijbel had uitgelegd en voor Bart Sem en Ik (Annemarie) een getuigenis  tegenover de kinderen hadden afgelegd waarom wij geloven . Over hoe God echt kan helpen in jouw leven. Nadat de kinderen geboeid luisterde en vragen stelden, was het de beurt aan dezelfde man die mee ging naar het roma kamp, waarnaar wij geboeid luisterden. De man had echt al veel meegemaakt en het is gaaf om te zien dat hij zich nu zo inzet voor God.

Zoals je leest is er veel gebeurd vandaag. Ik kan nog wel uren doorschrijven over wat er zich alleen al vandaag heeft voor gedaan. Maar dan zitten jullie ook nog uren te lezen. Dus bij deze stop ik hier met het schrijven.

Heel veel liefs,

de kleinste koperhapper Annemarie, en de rest van de lange koperhappers.

Wist je dat:

...Niet alleen de y en de z zijn omgedraaid op het toetsenbord, maar ook, !?() ,en alle andere leestekens?

...Blaffende honden niet bijten, maar wel wakker houden?

... Als je eindelijk het geluid van de blaffende honden op de achtergrond geplaatst hebt, de kans groot is dat er een mug op de voorgrond is getreden?

...We blij zijn dat de andere helft van de groep morgen weer langs komt?

... We minder blij zijn dat we morgen weer mee terug gaan?

... Ik vergezeld wordt met de zoveelste gigantische duizenpoot?